රැඳුණ ජීවිතය. 01

 “ප්‍රදීප්.... ප්‍රදීප්....“

දුර ඈතක සිට කිසිවකු මගේ නම කියා කථාකරන හඬක් ඇසුණි. දැඩි අන්ධකාර ලොවක් තුළ සැහැල්ලු සුවබර නින්දක සිටි මම ඒ හඬින් අවදි වීමි. යම් ආලෝක ධාරාවක් මගේ දෙඇස් වෙත එල්ල වී තිබුණි. ඒ හඬත් ආලෝක ධාරාවත් තුළින් මගේ මනස යළි ක්‍රියාත්මක වන්නට විය.

බස් එකේ පොඩ්ඩක් බලමුද......?

“රිවිරැස“ මෙහෙයුමෙන් පසු චාවකච්චේරි පුස්තකාල ගොඩනැගිලි සංකීර්ණයේ නව පොලිස්ථානයක් පිහිටු වන ලදී. මේ භූමියේම අනෙක් පස යුධ හමුදා කදවුරකුත් ඉදිකොට තිබුනි. උතුරේ මගේ රාජකාරි ජීවිතයේ අවසන් පොලිස් ස්ථානය වුනේ චාවකච්චේරියයි. ඊට පෙර මම කන්කසන්තුරය, ඉලවාලි, ඉඩේකාඩු, මාදගල් හා යාපනය පොලිස් ස්ථානවල රාජකාරි කලෙමි.

අලුතින් ආරම්භ කල චාවකච්චේරි පොලිසිය වටේට ආරක්ෂක බංකර පද්ධතිය ඉදිකිරිමේ කාර්ය භාරය පැවැරුනේ මා වෙතයි. එයට හේතු වුයේ අවුරුදු ගණනාවක් උතුරු මෙහෙයුම් කලාපයේ රාජකාරි කර වැඩිම අත්දැකීමක් සහිත නිලධාරයා මා වීමයි. උතුරු යුධ බිමේ ඒ වනවිට මම රාජකාරි කර තිබු කාලසීමාව අවුරුදු 7 ක් පමණ වී තිබුනි. අපි හැමෝගෙම ජීවිත ත්‍රස්ත ප්‍රහාර වලින් ගලවගන්න ආරක්ෂක වලල්ලේ ශක්තිමත් බව ඉතාමත් වැදගත් වන නිසා මට පැවැරුනේ ඉතාමත් භාරදූර වගකීමකි. මන්නාරම,

ඉරණම තීන්දු කල රාජකාරිය 11

“ඩෝං................“

මගේ පිටුපසින් කන්දෙක අඟුල් වැටෙන තරමේ වෙඩි හඬක් මුලු පලාතම දෙදරවමින් පුපුරා ගියේය.... ඒ හඬින් මම ගල් ගැසුනෙමි.... අනපේක්ෂිතව සිදු වු දෙයින් මොහොතකට කිසිවක් මට සිතාගැනීමට නොහැකි විය. වෙඩි බෙහෙත් ගඳ ද දසත විසිරිනි.